Jan Wiktor Sienkiewicz

W latach 1981-1987 studiował prawo i historię sztuki w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie. W 1992 r. uzyskał stopień doktora historii sztuki a w 1998 stopień doktora habilitowanego w zakresie historii sztuki nowoczesnej.

Do 2006 r. pracował na stanowisku profesora historii sztuki w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II w Lublinie, a w latach 2006-2009 na stanowisku profesora historii sztuki w Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Od 2010 r., w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu kieruje jedynym w świecie Zakładem Historii Sztuki i Kultury Polskiej na Emigracji.

W 2014 r., decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Większość publikacji autorstwa Jana Wiktora Sienkiewicza stawia sobie za cel przywrócenie polskiej XX-wiecznej historii sztuki (wpierw – poprzez rozpoznanie, a następnie systematyczne opracowywanie i krytyczną ocenę), nieobecnych do 1989 r. w fachowej literaturze dokonań twórczych (szczególnie w zakresie plastyki), będących dziełem polskich artystów tworzących na emigracji, a także określenie ich roli i udziału we współtworzeniu sztuki w krajach, które stały się ich nowymi ojczyznami.

W latach 2000-2003 kierował indywidualnym grantem badawczym Komitetu Badań Naukowych pt. „Polskie galerie sztuki w Londynie po II wojnie światowej”. Od 2012 r. w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki kieruje zespołowym grantem badawczym pt. „Inwentaryzacja i opracowanie spuścizn archiwalnych i kolekcji dzieł sztuki polskich artystów w Wielkiej Brytanii w XX wieku w zbiorach Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu – Kolekcja Archiwum Emigracji i Muzeum Uniwersyteckiego”.

Członek kilkunastu polskich i zagranicznych stowarzyszeń i towarzystw naukowych, w tym: Towarzystwa Naukowego KUL, Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Czeskiego stowarzyszenia historyków sztuki, architektów i urbanistów „Za Starou Prahu”, Francuskiego Instytut de Recherches Biographiques (Paryż), Europejskiego Centrum Polonijnego w Vaudricourt (Francja), International Association of Art Critics (AICA), Towarzystwa Przyjaciół „Archiwum Emigracji” przy Bibliotece Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (Toruń), Polskiego Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawczego, Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego (Warszawa), Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (Londyn), Associazione Italo-Polacca w Padwie (Italia) oraz Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata (Warszawa).

Stypendysta m.in.: Ambasady Francji w Polsce w Instytucie Katolickim w Paryżu (1986), Rzymskiej Fundacji im. Jana Pawła II w Uniwersytecie w Pawii (1992); Uniwersytetu Sacro Cuore w Mediolanie (1996, 2004), Fundacji im. Margrabiny J.S. Umiastowskiej w Rzymie (2011,2012), włoskiego Ministerstwo Spraw Zagranicznych w Rzymie (2012), Ambasady RP W Libanie (2013), Misji Historycznej w Würzburgu (2013).

W 2008 roku odznaczony Srebrnym Medalem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej „Za Długoletnią Służbę”.

W 2014 roku odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis za wybitne zasługi w badaniach i w upowszechnianiu polskiej kultury i sztuki powstałej na emigracji.

Autor, współautor i współredaktor ponad 220 publikacji, w tym 35 książek dotyczących:

• zagadnień związanych z kulturą artystyczną w obrębie XX-wiecznej polskiej i europejskiej sztuki nowoczesnej; zwłaszcza polskiej sztuki i polskiego życia artystycznego na emigracji, w tym szczególnie:
• twórczości plastycznej artystów tak zwanego Polskiego Londynu 1945-1989 (Szkoła Malarstwa Sztalugowego i Grafiki Użytkowej Mariana Bohusza-Szyszki; Wydział Sztuk Pięknych Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie; Zrzeszenie Polskich Artystów Plastyków w Wielkiej Brytanii – APA i innych polskich związków, szkół, stowarzyszeń i grup artystycznych w Wielkiej Brytanii po drugiej wojnie światowej);
• dziejów polskich i obcych galerii sztuki współczesnej na emigracji a szczególnie w Wielkiej Brytanii (zwłaszcza Drian Galleries, Grabowski Gallery, Centaur Gallery);
• twórczości polskich artystów, szczególnie artystów-żołnierzy 2 Korpusu generała Władysława Andersa na Bliskim i Środkowym Wschodzie, w Egipcie i we Włoszech (1942-1947);
• sztuki włoskiej XX wieku – szczególnie środowiska artystycznego Mediolanu (w tym Triennale di Milano i Attilio Alfieri) oraz Rzymu (Accademia di Belle Arti);
• twórczości artystów współczesnych polskiego pochodzenia na Litwie, Białorusi i Ukrainie, szczególnie Roberta Bluja, Andrzeja Filipowicza i Vasyla Dutki;
• turystyki kulturowej;
• znaczenia sztuk plastycznych w procesach dydaktyczno-wychowawczych i terapeutycznych.